Monumentje voor Madelief

Madelief heet eigenlijk Daisy, maar haar moeder noemt haar Madelief. Noemde, moet ik helaas zeggen want Madelief is vorige week overleden. Geboren na een zwangerschap van zesentwintig weken en drie dagen. Drie volle dagen mocht ze blijven leven, toen werd de strijd haar te zwaar. Haar oogjes heeft ze nooit open gehad, haar voetstappen heeft ze nooit letterlijk achter zich kunnen laten. Met haar eigen schaduw heeft ze nooit gespeeld, zelfs haar stem heeft nog nooit iemand gehoord. Madelief kreeg daar de kans niet voor.

Misschien, als ze wel had mogen spreken, had ze net zulke mooie woorden gesproken als Etty Hillesum. Etty schreef tijdens haar gevangenschap in het concentratiekamp een dagboek, ‘Het verstoorde Leven’, waarin zij verhaalt: “Ik zal je een ding beloven, God, een kleinigheidje maar: ik zal mijn zorgen voor de toekomst niet als even zovele zware gewichten aan de dag van heden hangen… want iedere dag heeft nu aan zichzelf genoeg. Ik zal je helpen, God, dat je het niet in mij begeeft…”

Misschien, als Madelief haar handen had mogen openen, had ze met net zoveel liefde kunnen zorgen voor de armen als Moeder Teresa deed. Deze Moeder van alle moeders gaf zichzelf in alle eenvoud en bescheidenheid aan degenen die haar nodig hadden. “Wat wij doen is slechts een druppel in de oceaan. Maar als we het niet deden, zou de oceaan kleiner zijn vanwege deze ontbrekende druppel”, was één van haar meest markante uitspraken.

Als Madelief’s hartje had mogen blijven kloppen, had ze misschien net zo’n liefdevol en vergevend hart gehad als Noa Ben Artzi, de kleindochter van de omgebrachte premier Jitschak Rabin. Noa deed een oproep voor de vrede en sprak tijdens de uitvaartplechtigheid van haar grootvader de historische woorden: “Ik heb geen wraakgevoelens, omdat mijn pijn en mijn gevoel van verlies zo groot zijn… te groot.”

Madelief heeft geen grote dingen kunnen doen, en tóch heeft haar leven grote betekenis gehad. Ik heb dat zelf mogen aanschouwen. Want toen haar vader heel voorzichtig het dekentje open sloeg en zijn dochter vol trots aan ons liet zien, stonden we allemaal om haar heen, de armen om elkaar geslagen. In stilte verbonden, verbonden met elkaar, verbonden met het wonder van de schepping en verbonden met dit kleine meisje. In haar piepkleine handje legde haar moeder een vers madeliefje. Dat deed ze elke keer als ze haar even bewonderden. Madelief heeft mensen dichter bij elkaar gebracht. Misschien was dat de zin van haar korte bestaan...

In haar roze afscheidswiegje is Madelief woensdag begraven. Ze ligt op een beschut en veilig plekje, naast haar kleine broertje, die twee jaar geleden overleed.

Ik weet zeker dat Madelief, net als haar broertje, een prachtige toekomst had gekregen, omdat ze bij ouders is geboren in wier hart bóven alles de liefde woont. Daarom is deze column een Monumentje voor Madelief!


Mari Jonker
Augustus 2009


Reacties op deze column? U kunt hieronder reageren