Nieuwe column Mariska Overman-Bruntink: Rare rouw?

Ik heb, ik durf dat gerust toe te geven, flink gehuild. Ik heb me even weer obsessief ondergedompeld in zijn muziek. Ik heb gegoogled naar meer nieuws. Over hoe hij dood ging, over reacties van bekende en minder bekende artiesten op zijn dood, over wat dan ook, als het maar over hem ging.

Is dat raar? Ik vroeg me af waarom dit me zo erg raakte. Veel meer dan David Bowie, die kort geleden overleed. Logische verklaring is dat ik geen Bowie fan was, en wel Prince fan. Maar dan nog. Ik heb Prince nooit echt ontmoet, laat staan een relatie (in welke vorm dan ook) mee gehad. Ik heb los van mijn puberverliefdheid al decennia geen gevoelens meer die ook maar enigszins lijken op liefde zoals je die kunt voelen voor een partner. Toch rouw ik. Want dat is het, ik rouw.

Ik rouw omdat iemand die zo bepalend was in mijn jonge jaren, jaren waarin mijn identiteit zich vormde, dood is. Ik rouw omdat de sterfelijkheid, waarvan ik maar al te goed weet dat hij bestaat, ineens weer zo prominent onder mijn neus geduwd werd. Ik rouw omdat ik weet dat ik hem nu nooit meer live zal zien (en geloof me, dat is een erg bijzondere gebeurtenis). Ik rouw om duizenden redenen, behalve om die reden die meestal onlosmakelijk verbonden is met de dood van iemand: iemand echt gekend hebben.

Ik vind dat een troostrijke gedachte, dat je kunt rouwen om iets wat niet was. Omdat ik tegelijkertijd rouw om iets wat wél was. Je kunt rouwen om een gedachte, om hoop, om gemis, om dat wat je niet kende maar dacht te kennen. Is dat anders? Ik denk het niet. Is dat raar? Nee, ook dat denk ik niet. In de dood van Prince verloor ik een stuk uit mijn leven. Ook al was hij daar alleen op afstand. Ik verloor het wel. En daar ben ik verdrietig om. Daar rouw ik om. Ik rouw omdat zoals iemand het op twitter het treffend omschreef: niet omdat ik hem kende, maar omdat hij me lang geleden hielp mezelf te leren kennen.

Dankjewel Prince.
terug naar overzicht